Już wkrótce na mocy uchwalonej w dniu 25 czerwca 2015 roku nowelizacji kodeksu pracy (Dz.U. z 2015 r., poz. 1220), umowy na czas określony z mocy prawa zmienią się w umowy bezterminowe. W dniu 22 listopada mija bowiem okres 33 miesięcy od wejścia w życie przepisów, które zmieniły zasady zatrudniania pracowników na czas określony. Nietrudno zauważyć, że maksymalna 33-miesięczna umowa terminowa zawarta 22 lutego 2016 r. skończy się w dniu 21 listopada 2018 r.

Nowelizacja wprowadziła zasadę "3 i 33", która mówi, że pracodawca może zatrudniać pracownika na czas określony maksymalnie przez łącznie 33 miesiące, przy czym nie więcej niż na trzech umowach następujących po sobie (nie licząc umowy na czas próbny).

To nie wszystkie zmiany w prawie pracy w listopadzie 2018 r., które wpłyną na sytuację pracowników. W dniu 30 listopada bieżącego roku mija bowiem maksymalny 18-miesięczny okres, przez który pracodawca może korzystać z pracy tego samego pracownika tymczasowego, licząc od 1 czerwca 2017 r. Od tego dnia obowiązują nowe przepisy przewidujące ograniczenia czasowe w zatrudnianiu pracowników tymczasowych. Ponowne korzystanie z tych samych osób jako pracowników tymczasowych jest możliwe dopiero po upływie kolejnych 18 miesięcy.

Poczynając od 1 czerwca 2017 r. pracodawca zatrudniający tego samego pracownika tymczasowego może korzystać z jego pracy łącznie maksymalnie przez 18 miesięcy w okresie obejmującym 36 kolejnych miesięcy. Ograniczenie dotyczy zarówno pracowników tymczasowych zatrudnionych na podstawie umowy o pracę, jak i na podstawie umów cywilnoprawnych. Po upływie 18 miesięcy nie wystarczy, jak uprzednio, zmiana agencji zatrudnienia, aby korzystać z pracy pracownika tymczasowego przez kolejne miesiące. Nietrudno obliczyć, że 18-miesięczyn okres kończy się 30 listopada 2018 r.

Jakkolwiek można wyżej wymienione zmiany traktować jako korzystne dla pracowników, to może się okazać, że pracodawcy w inny sposób przeniosą na nich wyższe koszty funkcjonowania firm, związane ze zmianami w prawie pracy. W jaki sposób? Choćby korzystając jeszcze częściej z tzw. umów śmieciowych.