Żyją wśród nas, często niezauważani, niekiedy wręcz lekceważeni. Niepełnosprawni, bo o nich mowa, muszą zmagać się w swoim życiu z wieloma trudnościami. Mimo to nie poddają się, udowadniając innym, że bycie nie w pełni sprawnym nie oznacza wykluczenia z życia społecznego.

Każdego roku 3 grudnia obchodzimy Światowy Dzień Osób Niepełnosprawnych. Po raz pierwszy ustanowiono go w roku 1992 na Zgromadzeniu Ogólnym Narodów Zjednoczonych. Zdecydowano, że należy zwracać uwagę na problemy osób niepełnosprawnych i podkreślić konieczność działań na rzecz ich integracji z resztą społeczeństwa.

Mimo podpisanej w 2007 roku przez ówczesną Minister Pracy i Polityki Społecznej, Annę Kalatę, Konwencji Praw Osób Żyjących z Niepełnosprawnością (ratyfikowanej 6 września 2012 r. przez Prezydenta Bronisława Komorowskiego), ich sytuacja uległa tylko nieznacznej poprawie. Wciąż bowiem wiele instytucji w naszym kraju nie jest przystosowanych dla osób niepełnosprawnych.

Według danych Urzędu Statystycznego (Narodowy Spis Ludności) z 2011 roku, w powiecie elbląskim jest prawie 9 tys. osób niepełnosprawnych. Największym ich problemem, zaraz po trudnościach w dostaniu się do wielu budynków użyteczności publicznej, jest znalezienie pracy.

Pisaliśmy już na łamach naszego serwisu o problemie bezrobocia wśród osób niepełnosprawnych i o tym, że najczęściej oferowaną dla nich pracą jest posada ochroniarza, szwaczki czy kaletnika w Zakładach Pracy Chronionej. Tymczasem ludzie ci mają większe ambicje i niejednokrotnie dochodzi do tego, że zatajają przed pracodawcą swoją niepełnosprawność po to tylko, by móc pracować w wyuczonym zawodzie za stawkę większą niż w przypadku pracy w ZPCh.

Oprócz coraz częściej montowanych specjalnych podjazdów czy wind (jak np. ta przy budynku poczty, ul. Plac Słowiański 1/3), pod koniec 2013 roku na elbląskie ulice zaczęły wyjeżdżać autobusy niskopodłogowe oraz takie, które posiadają specjalne miejsca dla osób na wózkach inwalidzkich.

Miasto stopniowo zmienia się, otwierając się na potrzeby osób niepełnosprawnych, teraz należałoby dążyć do tego, by zmienić myślenie elblążan (ale i Polaków w ogóle) na temat niepełnosprawności. Mówi się, że kto sam czegoś nie przeżył, nigdy tego nie zrozumie, ale mimo wszystko warto postarać się, by zrozumieć.