Dla fanów grupy, która zakończyła swoje występy wiele lat temu jest to film biograficzny. Choć sami Fokus (Wojciech Alszer) i Rahim (Sebastian Salbert), członkowie Paktofoniki mówią, że chronologia wydarzeń, pewne fakty są zaburzone w filmie, to uśredniając, film oddaje klimat w jakim żyli w małych miasteczkach na Śląsku.  Z kolei dla widzów nie hiphopowych jest to film o młodym człowieku, który chce być sobą, który chce robić w życiu to co kocha, ale nie potrafi sobie poradzić z codziennym życiem, które go przytłacza do tego stopnia, że kończy je samobójstwem.

 

Co do gry aktorów czułem się przekonany. Młodzi aktorzy odgrywający role hiphopowców musieli się do tej roli przygotować w sposób szczególny, musieli także nauczyć się rapować. Widoki miasta, samochody, witryny z końca lat '90, oddane zostały z dbałością o szczegóły. 
 

W moim prywatnym odczuciu film jest naprawdę dobry. Szczególnie utkwiła mi scena, w której Magik (Marcin Kowalczyk), w poszukiwaniu toalety błąka się po labiryntach supermarketu. Całość pokazana jest na kilku ekranach monitoringu, a obserwuje to jego żona. Ta jedna scena mówi o nim wszystko. Codzienność na tyle go przygniotła, że nie potrafił, w pewnym momencie życia, radzić sobie nawet z najprostszymi rzeczami. 
 

Pierwszy raz od czasów „Długu” po zakończonym seansie, nie chciało mi się wyjść z kina . Zauważyłem, że siedzącym ze mną pozostałym widzom towarzyszyły te same odczucia. Do końca napisów na sali panowała zupełna cisza i bezruch. Co zatem sprawiło, że film tak dobrze się ogląda? Myślę, że jest to spowodowane świetną narracją, która nawet dla osób nie lubiących rapu przedstawia historię człowieka, który mimo że przegrał z własną słabością,  zostawia nam przesłanie, że należy walczyć do końca.