Stowarzyszenie SOS Wioski Dziecięce to założona w wieku 1949 przez Hermana Gmeinera organizacja harytatywna, która ma na celu pomoc dzieciom opuszczonym oraz osieroconym. Obecnie organizacja działa na terenie niemal 140 państw całego świata, w tym również w Polsce.

Charakter działania organizacji
 

SOS Wioski Dziecięce to organizacja, której podstawowa idea polega na otoczeniu kompleksową opieką wszystkich dzieci, które z jakichkolwiek względów zostały pozbawione opieki rodzicielskiej. Organizacja wdraża przede wszystkim projekty opieki stałej, czyli rodziny zastępcze, do których trafiają osierocone lub porzucone dzieci. Aby stać się rodziną zastępczą w ramach programu SOS Wioski Dziecięca, para musi przejść szereg procesów weryfikacyjnych, w trakcie których sprawdza się jej kompetencje do opieki na osobami najmlodszymi, w tym takie parametry, jak predyspozycje osobowościowe, poziom inteligencji itp. 

SOS Wioski Dziecięce organizuje również krótkoterminową pomoc dzieciom, które na przykład oczekują na decyzją Sądu Rodzinnego w kwestii przyznania lub odebrania opieki rodzicielskiej. Ten element programu Wiosek Dziecięcych nazywa się Domami Czasowego Pobytu, Podobnie jak w przypadku stałej opieki w ramach Wiosek Dziecięcych, podobnie opiekunowie chcący pomagać dzieciom poprzez prowadzenie Domów Czasowego Pobytu muszą przejść odpowiednie testy oraz szkolenia.

Obecnie w Polsce funkcjonują w czterach polskich miastach Biłgoraju, Kraśniku, Siedlcach oraz Karlinie.

Warto podkreślić innowacyjny i szczególnie pożyteczny charakter działania Wiosek Dziecięcych. Nie są tak zwane "przechowalnie" dla porzuconych dzieci. Ideą Wiosek Dzięcięcych jest zapewnienie porzuconym i osieroconym dzieciom nie tylko podstawowych środków do życia, takich jak jedzenie, odzież czy dach nad głową, ale również umożliwienie im pełnowymiarowego rozwoju intelektulanego oraz psychologicznego. Jednym z głównych celów istnienia i działania organizacji jest bowiem nie tylko sama opieka nad porzuconymi dziećmi, ale również efektywne przygotowanie ich do samodzielnej egzystencji kiedy osiągną wiek dorosły.