PAM: Pain, Ashes and Miracles. Opowieści za oknem. – taki tytuł ma wystawa hiszpańskiego artysty José Goza, na której wernisaż zapraszamy do krużganka Galerii EL w piątek 1 października o 18:00.

José Manuel Jiménez Muñoz urodził się w Murcji (Hiszpania) w 1992 roku. Jego zainteresowania koncentrują się wokół własnej koncepcji przestrzeni narracyjnej. Architektura i rysunek to elementy budulcowe tej idei opisujące zagadnienia zbiorowej pamięci, miłości, prywatności i ludzkiej różnorodności. Jiménez eksperymentuje wykorzystując różnorodne narzędzia narracyjne.

Do jego ulubionych należy sekwencyjność, która służy do konstruowania opowieści o różnorodnej dynamice. Brał udział w wielu międzynarodowych projektach artystycznych, przy okazji których prezentował swoje prace w Polsce, Hiszpanii, Czechach i Francji.

Obecnie prowadzi pracownię Język narracji w rysunku – współczesny komiks na Wydziale Malarstwa i Rysunku Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu. Student studiów doktoranckich w Universidad de Granada w Hiszpanii.

Tak opisuje wystawę, którą zobaczyć można będzie w Centrum Sztuki Galeria EL od piątku 1 października (wernisaż o godz. 18:00) do 26 października:

„Okno stanowi kwintesencję idei związanej z zewnętrznymi elementami architektonicznymi, a mówiąc ściślej, jest blisko związane z koncepcją komiksowego kadru. Rama ze swej natury stanowi ograniczenie przestrzeni i czasu, kierując nas ku nowej rzeczywistości. PAM odtwarza idee sekwencyjnej narracji, odrzucając koncepcję czasowej linearności i prowadząc przez kolejne ramy historię skupioną na momentach kostumbrystycznej intymności. Projekt eksploruje nie tylko idee przestrzenne związane z formalną konstrukcją komiksu, ale także, ze względu na swoją koncepcję, bada przestrzeń Czytelnika i jego percepcję, dopuszczając alternatywne, nielinearne narracje. Dlatego okno stanowi w projekcie PAM główny organ - bijące serce narracji. Każdy moment ukazany jest bowiem jako wnikliwa segmentacja rzeczywistości, wycinek prawdziwej natury tego, co kryje się wewnątrz - to narracyjna esencja wnętrza rzutowana na zewnątrz, na Czytelnika, który staje się obserwatorem intymnej rzeczywistości. Na podobieństwo wielowymiarowego dzieła teatralnego PAM nie tylko bawi się narracyjnością swojej formalnej prezentacji, ale także odwołuje się do narracyjnego potencjału Czytelnika, który może tworzyć własny zestaw zdarzeń. Dodatkowo istotne staje się uruchomienie zmysłu słuchu jako narzędzia narracji. Akronim PAM odwołuje się nie tylko do tytułu, ale także do onomatopei, dźwięków-słów przedstawianych w komiksie za pomocą typograficznej plastyczności. Każda sekwencja bohatera kończy się dokładnie tym samym dźwiękiem: “pam”. Wzmacnia to ideę jedności poprzez uwspólnienie przestrzeni i dodaje kolejną warstwę sensorycznej narracji. Niezależnie od tego czy dźwięk pochodzi od upadającego na podłogę owocu, trzaskających drzwi czy subtelnie złamanego serca, jednoczy on wszystkie postacie we wspólnocie wyostrzonych odgłosów.”