Dwudziesty pierwszy wiek to czas kiedy przyszło rodzicom zmagać się z wieloma problemami, nie tylko wychowawczymi względem, swoich dzieci ale również z problemami zawodowymi. Jest to czas kiedy rodzic coraz mniej czasu poświęca swojemu dziecku na rzecz pracy zawodowej i innych związanych z tym spraw.

Brakuje czasu na rozmowę,  na obserwację zachowania dziecka jak również na spędzanie z nim  czasu. Dzieci spędzają większość swojego dnia w szkole lub partycypują w dodatkowych zajęciach, szczególnie związanych z ich zainteresowaniami, co w znacznym stopniu odciąża rodzica, dając mu czas na "zarabianie pieniędzy", by mógł zaspakajać potrzeby swojego dziecka. Ważne jednak jest też to, by znalazł się czas na rozmowę, zabawę i  obserwację swojego dziecka. Pedagodzy, zajmujący się na co dzień pracą z dziećmi wykorzystują rozmaite narzędzia do tego, by móc obserwować swoich podopiecznych i wyciągać odpowiednie wnioski, by prawidłowo stymulować ich rozwój.

Wychowanie dziecka to nie jest zadanie dla nauczyciela czy pedagoga to rola rodzica. On powinien swoje dziecko obserwować i pomagać mu  prawidłowo się rozwijać. Tak naprawdę wystarczy kilka minut  dziennie poświęcić swojemu dziecku, aby wyciągnąć odpowiednie wnioski. W tym celu  stworzono arkusz obserwacji.  W  arkuszu znajduje się 20 punktów opisujących zachowanie dziecka np: pilność i staranność, ekspansywność, lękliwość, uczynność, uwaga, agresywność słowna, opiekuńczość, odpowiedzialność, upór, brak pewności siebie, dobre samopoczucie, czystość, agresywność fizyczna, uległość, angażowanie się w pracy społecznej, samodzielność w pracy, poczucie winy, aktywność intelektualna, niestałość w przyjaźni, dolegliwości somatyczne. ("Diagnoza psychopedagogiczna, podstawowe problemy i rozwiązania", E. Jarosz, E. Wysocka, Warszawa 2006) Różne  typy zachowań dziecka zostały pogrupowane w trzy obszary: emocje, społeczne i postawy. Rodzic  obserwując swoje dziecko może sprawdzić, za pomocą skali pomiarów: Czy zachowanie dziecka jest prawidłowe i czy potrzebuje pomocy specjalisty, by prawidłowo stymulować jego rozwój i korygować niepoprawnie utrwalane wzorce zachowań i postaw.  Dziecko, z którym się pracuje, któremu pomaga się stymulować rozwój staje się bardziej otwarte na otaczający świat.