Koniec lutego to początek nowej ery w historii Polski, Ukrainy i Europy. Jednak ten horror, którego właśnie doświadczamy, to nie tylko nieuzasadniona przemoc, ale też wyzwanie, z którym wszyscy musimy się zmierzyć.

- W moim przypadku o wojnie dowiedziałem się na urlopie, będąc w górach – mówi asp. szt. Waldemar Głodnicki kierownik rewiru dzielnicowych w Komendzie Miejskiej Policji w Elblągu. - Zwyczajnie, z rana, włączyłem telewizję i momentalnie uderzyły mnie obrazy... wojny... Serce zadrżało nam wszystkim. Niedługo potem zaczęła się nasza znajomość z Valeriią. "Dziewczyna lat 22, z Zaporoża, całe szczęście - rozmawiająca po angielsku. Cała historia to jedno wielkie zrządzenie losu. Valeriia jest dalszą znajomą naszego syna. Zwykła osoba, którą 24 lutego ze snu obudziły wybuchy i wybite szyby. Jako młoda kobieta, wiedząc do czego zdolny jest rosyjski żołnierz, zdecydowała się uciekać. Spakowała najpotrzebniejsze rzeczy, pożegnała się z rodzicami i pojechała. Z Zaporoża do Tarnopola, z Tarnopola do Lwowa, ze Lwowa do Dołhobyczowa, dalej do Zamościa, z Zamościa do Warszawy, a z Warszawy do Elbląga. Potworna podróż: płaczący ludzie, mężczyźni żegnający swoje kobiety i krzyczące dzieci. Wszyscy zmarznięci, często nawet chorzy. Kilkanaście godzin stania na granicy."

Jak dodaje policjant: "Obecnie Valeriia jest bezpieczna, syn od niedawna śpi w salonie, zaś ona znajduje się w jego pokoju. Ona sama od niedawna pracuje w branży IT, a jak się poszczęści, to za jakiś czas wynajmie mieszkanie. Pomimo, że w tym przypadku mamy "happy end", trzeba zdać sobie sprawę, że to nie koniec, a dopiero początek całego kryzysu. Potrzebujących będą setki tysięcy. Pokażmy im, że też jesteśmy ludźmi. Ludźmi o wielkich sercach."